KS Górnik Zabrze - historia

Początki Zabrza sięgają siedmiu stuleci, kiedy po odkryciu tu rud ołowiu i srebra, zaludniło się ono pierwszymi osadnikami. Nazwa Zabrze znalazła się w oficjalnym dokumencie w 1305 roku. Sportowe tradycje Zabrza sięgają lat międzywojennych, ale wówczas działalność polskich klubów była bardzo utrudniona, a później wręcz zakazana.

Od 1948 roku klubem, który złotymi zgłoskami zapisał się w powojennej historii Zabrza i Polski jest K.S. Górnik Zabrze. Dorobek sportowców Górnika jest szczególnie bogaty. Ich osiągnięcia na arenie krajowej i międzynarodowej rozsławiły w świecie miasto Zabrze. Droga do sukcesów była jednak trudna i wymagała wielu oddanych działaczy, którzy tuż po wojnie z zapałem przystąpili do odnowy zabrzańskiego sportu, w którym poczesne miejsce zajął Górnik. To, że po 1950 r. klub zaczął się dynamicznie rozwijać, było zasługą fachowej, zaangażowanej kadry trenersko - instruktorskiej, która prowadziła w tym czasie wspaniałą pracę z młodzieżą. Największy rozgłos zdobył Górnik dzięki występom swych piłkarzy na krajowych i zagranicznych boiskach. Czternastokrotnie zdobywali oni tytuł mistrza kraju, sześciokrotnie Puchar Polski, dostarczyli wielu niezatartych wzruszeń w niezapomnianych zmaganiach w europejskich pucharach, w meczach reprezentacji Polski oraz w międzynarodowych spotkaniach turniejowych w Ameryce Północnej, Południowej i Środkowej. Zabrzanie rozpoczęli w 1949 roku, kiedy to zaprezentowali się publiczności w rozgrywkach o mistrzostwo Śląska Opolskiego.

W 1950 roku Górnik pod wodzą trenera Meisera przystąpił do rozgrywek pod patronatem śląskiego OZPN. Na półmetku był pierwszy i pilnie przygotowywał się do wiosennych rewanżów. Ale do nich nie doszło, gdyż zimą PZPN podjął decyzję o powiększeniu drugiej ligi i dokooptował do niej m.in. drużynę z Zabrza. Pierwszym rywalem górników w II lidze była Skra Częstochowa. Na stadionie pojawiło się 20.000 widzów. Zabrzanie wygrali 5:1. Górnicy w tych rozgrywkach spisywali się bardzo dobrze i zajęli drugie miejsce za zespołem Górnika z Wałbrzycha.

Zabrzan zaczęto pilniej obserwować, upatrując w nich pewnych kandydatów do I ligi. Ale nowe rozgrywki nie dostarczyły tylu powodów do radości wielotysięcznej rzeszy kibiców. Kolejny szturm na pierwszą ligę w 1954 r. został jeszcze staranniej przygotowany. Klub pozyskał Olejnika, Jankowskiego, Wiśniewskiego. Ostatecznie zajął drugie miejsce, awansując do I ligi. Z obawami, ale i nadziejami przystąpiono w Zabrzu do rozgrywek o mistrzostwo I ligi.

Jak wielkie było zainteresowanie występami Górnika niech świadczy fakt, że pomimo fatalnej aury 18 marca na stadionie pojawiło się ok. 25.000 widzów. Górnik pokonał Ruch Chorzów 3:1. W całych rozgrywkach Górnik zajął - jak na beniaminka - wysokie szóste miejsce. Zasygnalizowane w poprzednim sezonie wielkie możliwości Górnika potwierdziły się już w drugim sezonie pobytu w ekstraklasie, kiedy to Górnik zdobył tytuł mistrza Polski. Drużynę wzmocnili Pol, Floreński i Kowal. W trzecim roku gry w ekstraklasie Górnik zajął trzecie miejsce, by już rok później powrócić na tron i sięgnąć po drugi tytuł mistrza Polski.

W 1960 roku Górnik zajął trzecie miejsce i przylgnęła doń opinia, że nie odpowiadają mu lata parzyste. Był to rok, w którym klub pozyskał Stanisława Oślizłę. W 1961 roku PZPN postanowił zwiększyć ligę, Górnikowi przybyło rywali, ale nie przeszkodziło to w zdobyciu trzeciego tytułu mistrzowskiego. Nowymi twarzami zostali Musiałek i Kostka. W tym roku Górnik zagrał pierwszy raz w europejskich pucharach, najpierw grając w pucharze intertoto, a następnie w PEMK odpadając w pierwszej rundzie z Tottenham Hotspurs.

I znów tradycji stało się zadość i Górnik nie zdobył w roku parzystym (1962) tytułu mistrza Polski - zajął drugie miejsce. W następnym roku pojawiła się "perła" - Włodzimierz Lubański. Górnik szybko powetował sobie niepowodzenia z poprzedniego sezonu. I to z nadwyżką. Nikt chyba nie przypuszczał, iż tytuł zdobyty w 1963 roku będzie początkiem serii, jakiej w historii polskiej piłki nie miał jeszcze żaden klub: pięć triumfów pod rząd (1963,64,65,66,67).

W 1964 roku Górnik kolejny raz gra w europejskich pucharach. W I rundzie "nasi pupile" pokonują Austrię Wiedeń , jednak w II nie dają rady Dukli Praga. Rok 1965 to, prócz zdobycia tytułu mistrza Polski, pierwszy sukces w Pucharze Polski. W roku 1966 Górnik zwycięża w pucharze intertoto zostawiając za plecami takie kluby, jak: AIK Solna, Eintracht. Tego samego roku "gramy" w PEMK odpadając w II rundzie ze Spartą Praga. Rok 1967 to kolejny triumf w lidze. Trenerem został Geza Kolocsai, który miał wyprowadzić naszego mistrza na szerokie "europejskie wody". 1968 rok to koniec passy. W klubie liczono, że mimo zmęczenia psychicznego i fizycznego spowodowanego m.in. pucharowymi spotkaniami z Manchesterem United, Górnik po raz dziewiąty zdobędzie mistrzostwo Polski, jednak tak się nie stało i Górnik zajął trzecią lokatę. W kolejnym sezonie mimo usilnych starań nie udało się Górnikowi odzyskać tytułu - zajął drugie miejsce.

Na rok 1970 przypada apogeum międzynarodowej sławy Górnika. Zabrzanie, po wyeliminowaniu kolejno: Olimpiakosu, Glasgow Rangers, Lewski Sofia, AS Roma, zagrali w finale w Wiedniu z Manchesterem City przegrywając 1:2 po bramce Stanisława Oślizły. Rok później Górnik powraca na tron. Dużą rolę odegrały kolejne wzmocnienia: Banaś, Wraży, Wilim, Szaryński. O Górniku było znowu głośno w Europie, gdyż "nasz klub" odpadł dopiero w ćwierćfinale P.Z.P. ponownie z Manchesterem City. Rok 1972 to dziesiąty tytuł mistrzowski. Górnik już w składzie z Anczokiem walczył także w P.E.M.K., lecz odpadł w I rundzie z Olimpique Marsylia - 1:2 (Lubański) i 1:1 Stadion Śląski (Anczok). Następne lata to kolejno 4., 2. i 7. miejsce w tabeli. W 1976 roku Górnik zajmuje dziesiąte miejsce. Po grze w klubach zagranicznych powrócił Szołtysik, który wraz z Szarmachem, Gzilem i Wieczorkiem należeli do najlepszych piłkarzy. Rok później pojawił się w klubie Hubert Kostka, lecz tym razem jako trener i od razu Górnik zajął wysoką, trzecią lokatę.

Najgorsze czasy nadeszły z rokiem 1978, kiedy to Górnik po dwudziestu latach spędzonych w ekstraklasie został zdegradowany do drugiej ligi. W 1980 r. Górnik po powrocie do pierwszoligowców zajmuje szóste miejsce. Kolejne lata to budowa zespołu, Górnik zajmuje wówczas kolejno 12., 5., 12. miejsce. Rok 1984 to zapowiedź sukcesu - Górnik zajmuje czwarte miejsce. W Zabrzu grali już: Cebrat, Dolny, Zgutczyński, Pałasz, Komornicki, Matysik, Cyroń. Lata 1985 - 88 to cztery kolejne tytuły mistrzowskie oraz wspaniałe mecze w europejskich pucharach z takimi przeciwnikami, jak: Bayern, Anderlecht, Olimpiakos, Glasgow, Real. W 1989 roku Zabrzanie zajmują trzecie miejsce, by rok później zająć miejsce szóste. Górnik w tym czasie grał także z Juventusem Turyn w Pucharze UEFA. W kolejnym sezonie piłkarze Górnika zajęli drugą lokatę i zagrali w Pucharze UEFA z Hamburgerem SV. Rok 1992 to czwarte miejsce w tabeli i finał Pucharu Polski. Rok 1993 to dziewiąte miejsce w tabeli. Przed sezonem 1993/1994 Górnik dokonał wielu wzmocnień (Brzęczek, Mielcarski, Kłak).

Cały sezon Górnik grał wspaniale, wygrywał mecz za meczem, lecz cóż z tego, gdy w ostatniej kolejce jeden człowiek zniszczył całoroczny trud Górnika i ostatnie resztki sprawiedliwości na naszych stadionach. Postawa sędziego Redzińskiego przeszła do historii jako akt wyjątkowej stronniczości. W 1994 roku Górnik zagrał też ostatni raz w europejskich pucharach odpadając z Admirą Wacker Wiedeń. Po tych wydarzeniach Górnik nie podniósł się do dzisiaj zajmując kolejno: 5, 12, 13, 8, 7, 6 miejsce.

14 grudnia 1948r. powołany do życia Klub Sportowy GÓRNIK ZABRZE działał jako klub wielosesyjny. Posiadał sekcje: piłkarską, lekkoatletyczna, koszykarską, zapaśniczą, podnoszenia ciężarów, gimnastyczną, bokserską, tenisa ziemnego, pływacką i szachową. Każda z tych sekcji odniosła w przeszłości mniejsze lub większe sukcesy.

Po piłkarzach największe sukcesy odnosiły: sekcja lekkoatletyczna - wielokrotny mistrz Polski - która wychowała mistrzów świata i olimpijskich. Głośno było o takich lekkoatletach jak Józef Schmidt, Tadeusz Ślusarki - obaj złoci medaliści olimpijscy (Schmidt dwukrotny), Zbigniew Jaremski - srebrny medalista olimpijski, Edward Sarul - mistrz świata w pchnięciu kulą, Jerzy Chromik - rekordzista świata, Alfred Sosgórnik - mistrz świata, oraz wielu innych lekkoatletów i lekkoatletek długoletnich reprezentantów Polski. Spore sukcesy odnosili ciężarowcy, pływacy, gimnastycy, szachiści, zapaśnicy. Klub Sportowy Górnik Zabrze był prawdziwą potęgą sportową na Śląsku i w Polsce.

W miarę przekształceń społeczno-gospodarczych zachodzących w naszym kraju poszczególne sekcje ze względu na narastające kłopoty finansowe lecz przede wszystkim na brak entuzjastów zapaleńców przestawały istnieć. Aby nie dopuścić do całkowitego upadku klubu w 1996 r. przekształcono klub w jednosekcyjny piłkarski powołując do życia Sportową Spółkę Akcyjną Górnik Zabrze. Taką sytuację zastali obecni prezesi którzy odważnie podjęli się ratowania i przywrócenia dawnej świetności sekcji piłkarskiej która na dobre i trwale rozsławiła Zabrze, Śląsk, Polskę w Europie i na świecie. To ta dyscyplina piłka nożna mimo wszystko najbardziej rozsławiła nasze środowisko i ta dyscyplina miała i ma najwięcej sympatyków i zwolenników, ale także pasjonatów i darczyńców. Dlatego istnieje i za to dziękujemy wszystkim życzliwym ludziom dobrej woli.

Pamiątki udostępnił "RUFFIO"
czyli Marek Niekrasz, kibic KS Górnik Zabrze.

Tekst pochodzi ze strony
www.gornikzabrze.pl